Botswana

Woensdag  22 augustus 2018  Kalkfontein 97 km 30 hm
 
Mijn laatste overnachtingsplaats in Namibië is Buitepos. Dit is een toepasselijke naam voor deze nederzetting op de rand van de Kalahari woestijn op de grens met Botswana. Ik vind het weer één van die prachtige kampeerplaatsen van het mooiste kampeerland ter wereld. Mijn tent staat op een mooi grasveld met enkele bomen er op. Op de rand van het grasveld staan een paar palmbomen en naast mijn tent staat een tafel met 2 bankjes erbij. Net buiten de poort van het kampeerterrein is een kleine winkel met restaurant. Meer heeft een fietser op doorreis niet nodig.

Al vroeg hoor ik de 2 mannen die ik hier gisteren heb ontmoet naar hun werk vertrekken. Beide mannen hebben hier op de camping een huisje gehuurd. Ze zijn hier in de buurt aan het werk en gisteren heb ik een uurtje met ze zitten praten -in het Afrikaans- toen ze na hun werkdag een paar pilsjes dronken voor hun huisjes. Als ik een uur later mijn tent heb ingepakt bestel ik in het restaurant een ontbijt met eieren, spek en worst. Voor ik vertrek koop ik een fles cola -uit de koelkast- en stop die mijn blok kaas in de fietstas .

Een paar honderd meter van het Rest Camp ben ik bij de douane. Ik moet een uitreisformulier invullen en dan krijg ik een stempel in mijn paspoort. Bij de volgende douanepost gaat dat hetzelfde. Ik krijg alleen de vraag om mijn kentekennummer op te geven. Het duurt even voordat ze door hebben dat mijn fiets geen motorfiets is, maar daarna krijg ik ook hier een stempel in mijn paspoort en de mededeling dat ik 21 dagen mag blijven in Botswana. Als ik het douaneterrein wil verlaten zie ik dat de auto voor me terug gestuurd wordt naar het douanegebouw. Bij de poort vertelt een vrouw me dat ik een "gate paper" moet laten zien om er door te kunnen. Ik kijk haar aan van "Wat moet jij nou, ik ben niet met een voertuig". Daarna mag ik gewoon door rijden Botswana in.

Aan de andere kant van de grens loopt het vee niet alleen achter maar ook voor het hek en op de weg. Het landschap van dor gras vol met kaal struikgewas en lage bomen is hetzelfde. Het verschil is dat hier al het gras is "kaal" gevreten door het vee.

Een paar kilometer na de grens is een dorp met benzinestation. Er is helaas geen pinautomaat. Iemand vertelt me dat de ATM 90 kilometer verderop is in Kalkfontein. Op mijn oude kaart staat ook nog de naam Kalkfontein. Op de borden langs de weg heet deze plaats Tsootsha. Hoewel er vandaag nog 2 dopjes langs de weg liggen verwacht ik niet dat ik vandaag nog onderweg ergens geld kan uitgeven. Dus maakt het me niet uit dat ik pas aan het einde van de dag kan pinnen.

Ik bel mijn ouders op om ze te feliciteren met hun trouwdag, Mijn moeder is verbaasd dat ik alweer in een woestijn aan het fietsen ben. Ik krijg van haar het advies om voldoende water mee te nemen. Ja, je zou maar zonder water komen te zitten midden in de woestijn. Daar houd ik natuurlijk elke dag rekening mee.

Uren lang fiets ik over vlakke wegen. Er is niets anders te zien als dor struikgewas, wat vee en 3 struisvogels. Op een betonnen putdeksel kan ik tussen de middag even zitten om een boterham met kaas te eten. Een auto met 3 nieuwsgierige Zuid Afrikaanse toeristen rijdt naar me toe om een praatje te maken. Eén van hen roept "In welke taal". "Nederlands" antwoord ik. Dat vinden ze mooi want dan kunnen ze Afrikaans tegen me praten. Ze maken zich zorgen of mijn fiets en vooral mijn fietsbanden zo'n een lange reis van Kaapstad naar Zambia en terug wel aan zou kunnen.

Toen ik ruim 700 kilometer geleden -na 900 kilometer gravelwegen- in Walvisbaai op het asfalt kwam kreeg ik de wind in de rug omdat ik van de zee af fietste. Vandaag is een einde gekomen aan deze heerlijke westenwind. Op de vlakke weg gaat het nog steeds redelijk snel, maar door de tegenwind voelt het kouder aan. De zon schijnt -zoals gebrukelijk de laatste weken- volop. Toch doe ik pas halverwege de middag mjn windstopper uit.

In Tsootsha vraag ik een jonge man de weg naar de camping en een pinautomaat. Hij legt het me perfect uit in een heel vreemde taal en toch begrijp ik hem uitstekend door zijn goede handgebaren. Eerst fiets ik naar het "filling station". Bij dit tankstation is de Kalkfontein General Store.  Binnen in deze "winkel van sinkel" waan je je 100 jaar terug in de tijd. Gelukkig staat er ook nog een modern apparaat. Dat is de pinautomaat. Heel modern kan ik het apparaat eigenlijk niet noemen. De knoppen werken niet goed. Een man komt naar me toe en vertelt dat ik hard op de knoppen moet drukken en het misschien een paar keer moet proberen. Met mijn giropas krijg ik er geen geld uit, maar gelukkig wel 1000 Pula met mijn visa kaart.

Bij Riana's rest camp aan de hoofdweg ben ik de enige gast. Hoewel ik net de voormalige apartheidslanden verlaten heb, lijkt ook hier iedere ondernemer een blanke te zijn. Riana zorgt goed voor me. Morgenochtend zal ze ontbijt voor me maken en vanavond maakt ze kip met rijst voor me. Om 18.00 uur word ik geroepen. In het leuke kleine restaurant bij de ingang is de tafel voor me gedekt. Er staat een schaal rijst voor wel 3 personen en een schaal saus met 5 kippebouten erin. Daarnaast staat er oon nog een salade met lekkere fetakaas erin. Het is heerlijk en alles gaat op. Nu dacht ik vanochtend dat Namibië het mooiste kampeerland ter wereld was, maar als ik in Botswana elke avond op een camping met zo'n eten en ambiance word getrakteerd dan komt Namibië alsnog op de tweede plaats.

Woensdag  29 augustus 2018 Mokoro trip Okavango Delta 
 
Na ruim een maand fietsen -ruim 3000 kilometer- in Afrika ben ik aangekomen aan de zuidzijde van de Okavango Delta. Hier ga ik voor het eerst -op deze trip- op safari. De Okavango  is net als Nederland een rivierdelta. Meestal loopt het water naar de zee, maar hier in Botswana loopt de rivier de Kalahari woestijn in. Het water wordt opgenomen door de planten die er groeien of het verdwijnt door verdamping.

Eergisteren heb ik een scenic flight gemaakt boven dit gebied. Het was mooi om de meanderende rivieren van boven af te zien. Vooral gaaf was het grote aantal wild wat ik zag. Ik zag onder andere hele groepen met olifanten, buffels en zebra's. Ze liepen op zowel de droge delen als de natte delen van het gebied.

Gisteren ben ik samen met mijn gids -Titi- met een mokoro het gebied in gevaren. Een mokoro is een soort kano met een platte bodem. Door middel van punteren duwt hier je gids je door de rietlanden. Op de palmbomen na het lijkt zo net als Nederland. We hebben op de oever van één van de vele grote eilanden in het gebied onze tenten opgezet.
We hadden afgesproken om om 6.00 uur op te staan en dan om 6.30 uur een lange wandeling te gaan maken. Ik word pas om 6.25 uur wakker. Ik kleed me aan en eet snel wat brood. Om 6.35 uur ben ik klaar om te vertrekken. Titi wil echter eerst nog even rustig een kop koffie drinken. Hij heeft een pan met water op het vuur staan en op het moment dat het water kookt gooit hij wat koffiepoeder in de pan. Daarna moet de koffie nog een kwartiertje pruttelen.

 We gaan de wandeling op een ander eiland maken. Dus moeten we eerst een stukje varen met de mokoro. Vlak voor we het eiland bereiken loopt een grote groep Red Lechwe. Zodra ze ons zien rennen ze door het ondiepe water weg. Op het eiland zijn we snel uitgewandeld. Er staat teveel water op dit moment en varen naar een andere plek om te gaan wandelen.

In het begin van de wandeling zien we meteen grote groepen met gnoe's en zebra's. Die beesten hebben wat samen, want gisteren hebben we ook een paar groepen gezien van gnoe's met zebra's. Vlak achter deze groepen is er een stuk met bomen. Daar lopen 4 giraffen. Ze rennen niet weg en ik kan er rustig wat foto's van maken. Dat foto's maken is wat lastig. Op mijn camera heb ik een 18-250 lens. Om de dieren wat beter in beeld te krijgen heb ik een teleconverter gekocht. Hierdoor kan ik nog een stuk verder inzoomen. De converter neemt helaas zo veel licht weg dat de camera niet meer zelf kan scherp stellen. Dat moet ik nu dus handmatig doen, wat natuurlijk lastig is bij bewegende beelden. Foto's maken met zo'n telelens kan ook beter met een statief. Die heb ik niet, dus moet ik proberen goed mijn camera stil te houden. Meestal haal ik daarom mijn polarisatiefilter van de lens, want die neemt ook een deel van het licht weg waardoor ik niet een kortere sluitertijd krijg.

Op de terugweg zien we een hele kudde olifanten en even later lopen we door een kleine bosrand met een groep impala's erin. Ze rennen natuurlijk weg voor ons naar de vlakte achter de bosrand. Daar lopen nog veel meer dieren. Als we langs de bosrand wandelen beginnen als eerste de giraffen op de vlakte voor ons uit te rennen. Het is een fraai gezicht deze lange rare beesten te zien rennen. De andere dieren raken nu ook in paniek. De zebra's, gnoe's en impala's rennen mee met de giraffen. Iets verderop zien we ook nog een groep bavianen mee rennen.

Als we weer vlak bij onze mokoro zijn staan er 2 olifanten aan een palmboom te schudden om de vruchten er uit te krijgen. Titi zegt dat we op een gevaarlijke plek midden in een open vlakte staan en dat we er met een boog om heen moeten lopen om zo ver mogelijk verwijderd te blijven van de 2 olifanten. De olifanten hebben al snel genoeg van de palmboom en wandelen in de richting van onze mokoro. Titi begint steeds sneller te lopen bij de naderende olifanten. We springen de mokoro in en Titi puntert zo snel mogelijk het water op. Het is ondiep water dus de olifanten kunnen achter ons aan komen. Ze stoppen bij de laatste palmboom die op het droge staat. De voorste olifant schudt de boom weer om de vruchten te laten vallen. Ik vraag Titi om te stoppen met punteren zodat ik foto's kan maken. Gelukkig vindt hij de afstand inmiddels veilig genoeg.

Op het einde van de ochtend zijn we terug in ons tentenkamp. Vlak naast ons staat een Duits jong stel die ook een mokorotrip maken. Ze komen bij ons in de schaduw zitten. We hebben een gezellige pauze totdat we halverwege de middag onze tenten moeten afbreken voor de terugweg. Onder mijn tent ligt een slang. Ik ben er gelukkig niet op gaan staan. Het lijkt net of het dier zichh helemaal plat heeft gemaakt. Titi gooit het met een stuk hout weg. Dan lijkt de slang weer normaal rond te worden en vlucht weg tussen het struikgewas.

Op de terugweg punteren we 2 uur lang door "Broek en Waterland". Alleen bij een "hippo pool" blijven we even kijken naar de nijlpaarden. We blijven op grote afstand want dit zijn gevaarlijke dieren. Op het einde van de mokoro trip geef ik Titi een tip van 100 Pula. Ik heb voor de trip 1000 Pula -ongeveer €85- betaald, daarvoor moest ik wel zelf mijn tent meenemen en voor mijn eigen eten zorgen. Ik wilde een geheel verzorgde 2 daagse -1 nacht- trip boeken, maar je kunt dit alleen met minimaal 2 personen boeken en er was niemand om bij aan te sluiten in de lodge.

Bij het dorp met de mokoro gidsen zie ik het Nederlandse stel  en Britse stel weer die ook op de heenweg met de motorboot vanaf de Old Bridge Backpackers aanwezig waren. Net als op de heenweg zien we op de terugweg met de motorboot een paar visarenden en krokodillen. Bij de Old Bridge Backpackers zet ik mijn tent op op het kampeerterrein en neem een heerlijke douche. In de avond zit ik nog lang buiten bij de open bar/terras aan de rivier. Ik heb er steeds heerlijk gegeten, maar de "Lomo Asado" -die ik vandaag bestel- vind ik iets te scherp.

Het fietsen door Botswana was saai tot nu toe, maar door de geweldige mokoro-trip en scenic flight in de Okavango Delta toch zeker de moeite waard. Net als de laatste 700 kilometer lijkt het -als ik op de kaart kijk- dat ook de komende 700 kilometer een vlakke saaie weg met tegenwind gaat worden.

Namibië (Caprivi strip)

Maandag  3 september 2018  Popa Falls 48 km 86 hm  

Over een paar uur komt er een einde aan mijn 941 kilometer lange reis door Botswana. Ik heb maar 841 hoogtemeters gemaakt. Ik geloof niet dat ik ooit -op Nedrland na- door zo'n vlak land ben gefietst. Gelukkig waren er de laatste dagen schitterende dorpen langs de weg zodat er toch nog wat te zien was in het saaie landschap. Heel opvallend vind ik dat er in het relatief rijke Botswana nog zo veel lemen hutten worden gebouwd. In de grotere dorpen als Maun en Gumare zag het er wel een stuk welvarender uit. Een deel van die lemen hutten was gebouwd van metselwerk met daartegen leem gesmeerd, maar de meeste hadden nog een wand van takken met leem er tegen. Die armoedige hutten zijn wel prachtig om mooie foto's van te maken, terwijl de moderne dorpen lelijk zijn.

Van de 12 nachten in Botswana heb ik er 10 gekampeerd en 2 nachten in een hotel geslapen. De gemiddelde prijs voor een camping was € 8,66 en voor een hotel € 41,66. Ik heb per dag € 35,66 uitgegeven. Net als in Namibië zijn ruim een derde van de kosten opgegaan aan de overnachtingen. Deze prijzen zijn exclusief de € 110,-- voor de scenic flight en de € 85,-- voor de Mokoro-trip in de Okavango Delta.



Zoals al zo vaak deze reis sta ik weer op een schitterende kampeerplaats. Bij een luxe resort sta ik op de oever van de Okavango. Terwijl ik mijn tent in pak vaart er een bootje langs met toeristen. Op 10 meter van mijn tent is iets bijzonders te zien. Met grote telelensen worden er veel foto's gemaakt. Ik wandel er voorzichtig naar toe en zie een paar fraaie kleine vogels. Als ik de tent heb ingepakt en de toeristen zijn weer vertrokken pak ik zelf ook mijn camera. Het is lastig om goede foto's te maken met de telelens. Er zitten 3 volgels. Eén vogel zit op een takje iets dichter bij dan de andere 2 vogels. Ik krijg of de achterste 2 of de voorste vogel scherp in beeld.

De ontbijtzaal van het resort is prachtig. Ik bestel een ontbijtje met het idee om dit te betalen met mijn laatste Pula. Ik heb gisteren echter niet goed op de menukaart gekeken. Ik heb nog 130 Pula en ik had een ontbijt van 100 Pula moeten bestellen. Nu heb ik een groot ontbijt besteld en moet ik de 160 Pula met mijn creditkaart betalen. Zo heb ik nu 130 Pula over.

In het laatste dorp voor de grens koop ik een paar blikjes cola en een paar manderijnen. De laaste 100 Pula houd ik in mijn portemonnee. Bij de douane van Botswana moet ik weer een formulier invullen. Aan de andere kant van de grens moet ik natuurlijk ook weer een formulier invullen. Er komt een man naar me toe die vraagt of ik snel het formulier wil invullen. Ik moet namelijk met hem mee. Het blijkt dat de douane dit tegen hem heeft gezegd, omdat het eerste stuk in Namibië door een gevaarlijk natuurpark gaat. Als ik mijn stempel in mijn paspoort heb leg ik mijn bagage en fiets achter in het "bakkie".

Het asfalt stopt meteen na de grens en met 90 kilometer per uur rijden we rustig over het wasbord van de zandweg. Na een paar kilometer stoppen we even om foto's te maken van 2 olifanten die een paar meter naast de weg staan. Na 12 kilometer rijden we het natuurpark weer uit. Ik vraag of ik uit mag stappen om zelf verder te fietsen. De douane heeft gezegd dat ze me tot Divundu mee moeten nemen. Als ik vertel dat ik niet zo ver wil gaan en naar Popa Falls wil trapt de chauffeur meteen op de rem en kan ik uit stappen. Ik hoef niet te betalen, maar de chauffeur maakt een grapje dat hij wel graag mijn zonnebril wil hebben. Ik vertel hem dat ik die nog niet eens wil ruilen met zijn oude auto.

Het fietsen over de zandweg valt heel erg tegen. Het zand is of te mul of het wasbord te hobbelig om normaal te kunnen fietsen. Ook de heerlijke oostenwind die ik in de rug heb helpt niet. De auto had er net geen enkel probleem mee. Dit is precies het tegenovergestelde van de weg de afgelopen dagen. Daar had ik geen enkel probleem met de grote gaten in de asfaltweg, daar kon ik met 2 wielen prima tussen door fietsen terwijl alle auto's moesten afremmen. Veel auto's reden ook hele stukken naast de weg door het zand omdat dat beter was als rijden door de diepe gaten. Ik ben blij als ik na 7 kilometer ploeteren weer asfalt zie.


Bij het eerste dorp fiets ik vlak langs de Okavango rivier. Ik zie er een groep nijlpaarden in de rivier liggen. Over een pad wandel ik naar de rivier om ze van iets dichterbij te bekijken. Ze liggen ver genoeg van de oever om veilig tot aan de oever te lopen.



Aan het begin van de middag ben ik bij het Popa Falls resort. Het is een fraai resort met kampeerplaats. Ik boek de kampeerplaats voor 2 nachten. De Popa Falls zelf zijn eigenlijk geen waterval maar meer een stroomversnelling. Er is hier maar een hoogteverschil van 4 meter -zo lees ik in mijn reisgids- en achter de receptie is een restaurant met terras dat aan één van de stroomversnellingen ligt. Er is een pad naar een eiland met daarop een bar met terras waar vandaan de grootste stroomversnelling te zien is. Daar loop ik in de middag naar toe. Op de terugweg loop ik samen met een Duits stel die een wereldreis maken met hun auto.

In de avond is er een buffet in het restaurant en -ik ben weer in Namibië- natuurlijk is er ook weer wild. Deze keer is er vlees van een eland. Het is heerlijk mals en ik kan weer een dier af vinken met een vorkje in mijn boekje "Mammals of Southern Africa".

Vrijdag  7 september 2018  Caprivi strip 115 km 110 hm  

Een paar dagen geleden zag ik er tegen op om dagen lang tegen de wind in door de saaie Caprivi-strip te fietsen. Het is me heel erg mee gevallen. Dat komt deels omdat ik eergisteren en gisteren toch nog een paar uur wind in de rug had. Vandaag had ik -heel verrassend- zelfs een groot deel van de dag de wind in de rug. Verder was het landschap wel redelijk saai, maar er waren schitterende dorpen met lemen hutten langs de weg.

Een groot deel van de route ging door een natuurpark. Overal stonden waarschuwingsborden voor onder andere olifanten. De eerste avond was er geen camping of hotel in de buurt. Ik ben toen naar het politiebureau gegaan van het dorpje Chetto. Daar heb ik op het terrein mijn tent opgezet. Dat leek me veiliger -in verband met de olifanten- dan ergens in het bos langs de weg mijn tent op zetten. Vannacht heb ik in een klein hotel geslapen in het dorpje Kongola.

Vanmiddag ben ik aangekomen in Kalima Mulilo. Hier is weer een geweldige kampeerplaats. Op de oever van de grote Zambezi rivier sta ik nu met mijn tent naast het Protea hotel. Op de andere oever ligt Zambia. Daar ga ik morgen naar toe. Op mijn gps zie ik dat het hotel waar ik morgen naar toe ga maar -hemelsbreed- 800 meter hier vandaan is. Ik zie het waarschijnlijk hier vandaan
.

De kampeerplaats heeft groen gras en het is bewolkt. Het lijkt bijna alsof ik in een andere klimaatzone terecht ben gekomen. Door de vochtige lucht lopen de toetsen van mijn toetsenbord weer "gesmeerd".

Van hieraf is het morgen nog 4 kilometer naar de grenspost. Dan heb ik 343 kilometer gefiets in dit deel van Namibië. Met 431 hoogtemeters was het een vlakke route. Ik ben hier 5 nachten geweest. Eén nacht heb ik wild gekampeerd (bij de politie) en 3 nachten heb ik gekampeerd waarvoor ik gemiddeld € 10,67 heb betaald. Eén nacht heb ik voor € 16,67 in een hotel overnacht. In totaal heb ik de afgelopen 5 dagen € 36,40 per dag uitgegeven, waarvan dus ruim een kwart voor de overnachtingen.